 | آغوشش جایی بود برای ریختن تمام جانم در او. امید بلاغتی | حرمان |  |
ظهر
تنها پنجرهی کوچکم را پس بدهید | و عابری که سوتزنان بعد از ظهر کوچه را قدم میزد
یادم میآید پنجشنبهها ظهر، ساعت دوازده: لوسیل بال!
یادم میآید اگر ظهر ناهار اشکنه خورده بودم، یا به همکلاسیهایم نمیگفتم، یا الکی میگفتم نهار خورش بادمجان داشتیم.