 | آن‌هایی را که از غصه نمی‌میرند، یا سرشان را هنوز با خاکستر نمی‌پوشانند، یا در کوهستان می‌روند و خود را زیر شاخه‌ها پنهان می‌کنند، آن‌ها را، بی‌درنگ، داوری می‌کنند، و آخر چرا آن‌ها را داوری می‌کنند اگر نمی‌خواهند محکوم‌شان کنند ؟ ژان لوک لاگارس | در خانه‌ام ایستاده بودم و منتظر بودم باران بیاید |  |
تصویر، لحظه‌هایی که مجموع می‌شوند، آغاز و امتدادِ گفتگویی بی‌واسطه با چشم‌ها... تصویر، حکِ نقشی بر ذهن که مستقل از کلام، حیاتِ پویای خود را می‌جوید و می‌رود تا ماورایِ احساس، و حتی شاید تا دگرگونیِ هولناکِ مفاهیم...
پرسه |
